‘Ik was dolgelukkig toen ik van het ziekenhuis weer naar huis mocht, ik had corona overleefd. Maar dan begint het herstel pas echt.’ Vorig jaar maart werd Samantha (47) als één van de eerste coronapatiënten in Nederland in het ziekenhuis opgenomen. Het was een heftige periode en de opluchting was groot toen ze naar huis mocht. Maar na een jaar is ze nog steeds erg vermoeid en heeft ze last van cognitieve klachten. Ze vraagt zich af of het nog goed gaat komen. Lees hier het verhaal van Samantha.
Ziekenhuis was erger dan ik dacht
‘Na carnaval vorig jaar werd ik ziek, het werd zo erg dat ik mijn bed niet meer uit kon. Toen ik heel benauwd werd, zijn mijn man en ik naar de huisarts gegaan. Mijn zuurstofgehalte was veel te laag en ik werd meteen doorgestuurd naar het ziekenhuis. De coronatest maakte duidelijk wat de artsen al dachten: ik had corona. Zelf dacht ik dat ik het ergste nu wel achter de rug had, want nu lag ik in het ziekenhuis. Maar dat was niet zo.’
‘Ik kreeg tabletten met de mededeling dat het zou kunnen werken. Maar mijn klachten werden de volgende dag alleen maar erger. Ook werd ik heel misselijk en lukte eten niet meer. Ik was compleet uitgeput. Mijn zuurstofgehalte bleef gelukkig net hoog genoeg, zodat ik niet naar de IC hoefde. Na een paar dagen stopte ik met de tabletten, waardoor ik ook weer wat kon eten. Toen ik na een week geen extra zuurstof meer nodig had, mocht ik naar huis. Dat was een verademing.’
Wat kan ik vandaag?
‘Maar thuis begon het herstel pas echt. Meer dan een jaar later ben ik nog steeds heel vermoeid en heb ik last van cognitieve klachten. Mijn werk als office manager bij een culturele instelling kan ik thuis doen. Ik verspreid mijn werk over zeven dagen en moet tussendoor veel rusten. Energie voor mijn hobby zingen heb ik nog niet. Schoonmaken lukt mij ook nog niet, daarom hebben we sinds een paar maanden een schoonmaakhulp.’
Ik kijk met de dag naar de toekomst. Hoe word ik wakker en wat kan ik vandaag?
Ziek zijn is een trauma
‘Corona is een eenzame ziekte, je voelt je echt alleen. In het ziekenhuis lag ik alleen en verpleegsters waren helemaal ingepakt. Net als het bezoek dat ik één keer per dag mocht ontvangen. Ik hoorde mensen op de gang rennen, huilen, hoesten en naar adem happen. Mentaal heeft dat veel met mij gedaan, dat merk ik nog steeds. Gelukkig krijg ik daar nu hulp bij van een psycholoog.’
Herkenning bij de gebruikersraad
‘Wat mij ook erg helpt is het lotgenotencontact via de gebruikersraad van het coronaplein. Ik herkende mijn lichaam niet meer en dacht: ‘ben ik nou achterlijk?’. Bij de gebruikersraad herkende ik mijzelf in de verhalen van anderen. Ik ben dus niet alleen en dat geeft mij steun.’
‘Ik ben bij de gebruikersraad terechtgekomen door een ontmoeting met Michael Rutgers, de directeur van Longfonds. We waren bij een radioprogramma om over de nazorg van corona te praten. Ik vind dat de nazorg beter kan. Ik hield na de uitzending contact met Rutgers over corona en de nazorg en kwam via hem bij de gebruikersraad terecht. Heel fijn om zo contact te hebben met lotgenoten.’
Hoop op herstel
‘We gaan het betere weer in, dat geeft mij hoop voor mijn herstel. Maar een terugval kan uit het niets komen, daar heb je niets over te zeggen. Een aantal weken geleden ben ik gediagnostiseerd met reuma. Is het pech of is er een verband met corona? Niemand weet het antwoord. Weer een vraag waarmee ik zit. Gaat het ooit nog goed komen of moet ik met de klachten leren leven?’
