Cognitieve klachten autisme en ADHD

Hallo,
Mijn naam is Iris 23 jaar en werk(te) in de gehandicaptenzorg. Al weer 5 weken geleden heb ik corona gekregen. Eerst drie weken ziek en lamlendig thuis gezeten. Na die weken voelde ik me weer lichamelijk weer fit. Af en toe wel wat moe maar het ging allemaal weer redelijk. Ook na een lange periode quarantaine niet veel uit de deur geweest en mn huis was deze drie weken mijn leefomgeving. Na die drie weken ben ik weer aan het werk gegaan. Maar in de auto merkte ik al dat ik me raar voelde. Autorijden leek anders te gaan. Maar ik stond niet stil bij deze gedachte. Eenmaal op me werk voelde ik me vreemd en wist ik niet zo goed wat er nou van me verwacht werd. In de eerste 10 minuten toen ik met een cliënt bezig was en college's na een lsnge tijd weer sprak merkte ik dat er iets mis was. Ik functioneerde niet zoals normaal. Ik vergat alles ik was er niet bij met mn hoofd en wist niet hoe ik mijn dienst moest draaien. Ik raakte in paniek en probeerde mijn collega uit te leggen wat er aan de hand was. Maar het lukte niet. Ik wou 100 dingen zeggen maar er kwam alleen uit: het valt me wel tegen. Ik ben wel moe zeg.. Ik schrok er van dat wat in mijn hoofd zat er niet uit kon komen. En schaamde me. Ik wist niet wat me overkwam. Mn collega zij tegen me blijf maar even zitten ik pak jou taken wel even op. Vol verbazing en verwarring luisterde ik maar naar wat ze zij en zat op de bank voor me uit te staren. Ik probeerde te beseffen wat er aan de hand was maar mijn hoofd was er niet bij. Ik raakte afgeleid door mijn collega en cliënten om me heen die hulp nodig hadden. En zo stond ik op en zij ik doe het wel. En pakte het progamma van mijn cliënt weer op. Een stemmetje in mijn hoofd zij: niet zo aanstellen.. Kom op door gaan! En zo ging ik door. Ik had op mijn telefoon het progamma van mijn cliënt staan en kon zo stap voor stap kijken wat ik moest doen. Maar als nog.. Ik vergat de hele dienst alles. Deed dingen verkeerd om of wou iets doen en wist dan al niet meer wat. De confrontatie van deze klachten leide tot paniek. Zo veel paniek dat ik escaleerde. En ik ging niet vluchten of verstijven.. Nee ik ging vechten tegen de klachten. Ik sloot me af van mijn collega's en heb alleen gedaan wat ik moest doen met mijn cliënt. Het ergste vond ik nog dat ik bijna zijn medicijnen was vergeten. Het was dat mijn collega vroeg of ik ze al gegeven had. Weer kwam de boosheid frustratie en alles omhoog bij me. Ik was de gedurende dienst in een waas van het leven. Waardoor ik geen besef had wat er gebeurde of wat ik moest doen. Ik heb de dienst af gemaakt maar liep de deur uit en kon wel janken. Telkens de vraag: Wat is er mis met mij? Ik belde verschillende mensen die. Dichtbij me stonden maar niemand begreep me en ik kon niet uitleggen wat er aan de hand was. Ik begon eenmaal thuis te Googlen en kwam uit op brainfog dit was precies wat ik voelde. Er viel een soort last van mn schouders omdat ik wist dat het aan de corona lag. Maar nog geen minuut verder en ik kreeg al paniek want wat als ik long covid heb? Wat als ik thuis kom te zitten? Hoe lang gaat dit herstel duren? Hoe word ik weer beter? Niemand weet hoe ze dit moeten oplossen! Je kan soms wel jaren er uit liggen! En daar ging de paniek weer. Deze week was het een en al paniek. Ik noem het dan zelf ook echt paniek aanvallen omdat wanneer ik las wat een paniek aanval was dit precies overeen kwam met wat ik ervaarde op dit moment. Dag bij dag kwam er steeds meer een besef wat er aan de hand was. Ik kreeg app contact met mensen die de zelfde klachten hadden en raakte hierdoor opgelucht. Ik probeer nu elke dag weer te leren waar mijn grenzen liggen en dat ik vaak erg laag. Dit verhaal typen kost me zo veel energie dat ik straks wel een uur plat kan gaan liggen. Maar.. Het lucht op. Ik heb alles liever dan dat ik weer in die paniek aanvallen kom.
Genoeg afgedwaald.. (Ben ik de laatste tijd goed in)
Toen ik mijn klachten vertelde aan mijn vriend herkende hij precies wat ik voelde. Niet omdat hij corona had. Nee hij heeft namelijk ADHD. Zijn manier van doen en denken kwam precies overeen wat ik ervaarde. Ik ging me meer verdiepen in adhd en zag veel verbanden met brainfog. Ik probeerde dan ook beter adhd te snappen omdat er over brainfog met longcovid nou ook niet echt veel bekend is. Het hielp me erg maar het zette me ook aan het denken. Stel ik heb nu door corona ADHD gekregen. Gaat het dan wel weg? Of leer ik er mee leven? Net zoals mijn vriend met zijn ADHD heeft leren leven. Ik begon me steeds meer te verdiepen in ADHD en zag een verband. ADHD kan je krijgen door zuurstof te kort en luchtvervuiling kwam ik online tegen. Maar zou ik dan niet door Corona het zelfde effect hebben gehad? Maar waarom hebben sommige mensen er dan wel last van en anderen niet? Ik kende iemand die ook longcovid had en Asma een onderliggend probleem leek te zijn. Alsof mensen al een zwakte hebben en corona er voor zorgt dat deze zwakheden naar boven komen. Zelf ben ik allergies en zag ook weer hier verbanden op het internet mee. Adhd, autisme, asma, allergieën. Ik kan de verbanden niet meer opnoemen.. Want ja.. Vergeten.. Maar het blijft aan me knagen. Toen kwam er ineens een veel groter besef (voordeel aan van de brainfog je denk out of the box)
Ik heb autisme. Ik kon het altijd verbergen maar nu lukt het niet meer. Ik ben de controle kwijt en daardoor besef ik me pas hoe veel ik controle nodig had in mijn leven. Ook alle klachten die ik nu ervaar ervaarde ik altijd al. Alleen in mindere maatte. Grote groepen met veel prikkels waren hiervoor vermoeiend. Maar nu onverdragelijk. Licht en hard geluid konden me af en toe erg irriteren maar nu was het soms onverdragelijk. 1 op 1 met mensen social talk voeren koste me normaal moeite maar was nu soms onmogelijk. En nog veel meer van dit soort dingen. Ik begon me te verdiepen in autisme bij vrouwen en deed online testen. En ja hoor. Twee keer kwam er uit dat er een grote kans is dat ik autisme heb. Maar tegelijkertijd weet ik ook dat ik brainfog heb en ga ik twijfelen over mijn eigen gedachten en gevoel. Maar met de dag klinkt het logischer en logischer. Zouden daarom meer vrouwen last hebben van brainfog klachten na corona? Omdat wij vrouwen autisme altijd mooi kunnen verbloemen omdat we ons zulke hoge eisen opleggen. Om maar normaal te zijn en er bij te horen? Maar eigenlijk ons altijd anders voelen dan anderen maar niet weten waarom? En daarom ineens last krijgen van brainfog want ja.. Controle weg. Je grootste angst komt uit. En bam..  Ja dat is mijn verhaal. Soms denk ik dat ik gek geworden ben dus ben erg benieuwd of er meer mensen zijn die de zelfde ervaringen hebben gehad. Of zich hier in herkennen. Let me know.. ? Zou het leuk vinden om ook whatsapp contact te krijgen met mensen die zich in dit verhaal ergens in kennen.