De gast Corona
Ooit en dat lijkt zo lang geleden ging ik regelmatig naar zolder toe.
Ik zette de deur van de herberg open en liet iedereen toe.
Maar een jaar geleden kwam een onverwachte gast en Corona was zijn naam.
Hij kwam naar binnen en was nooit meer van plan om weg te gaan.
Mijn lichaam voelde uitgeput als dagen zwerven door de woestijn.
Ach even uitzieken en aansterken hoe erg kan het zijn.
Met wilskracht en doorzetten bouw ik zo mijn conditie op allicht.
Op dat moment heb je nog geen idee van het pad dat voor je ligt.
Normaal zei ik als je niet meer kunt dan kun je nog heel ver.
Met corona werkt dit niet maar uit eindelijk word je een expert.
De terugvallen en weer naar start en daar begin je weer opnieuw
en het hele parcours wat je net had bewandeld dat doe je overnieuw.
Elke stap moet ik heel goed afwegen,
want als ik ook maar iets te veel doe dan kom ik mezelf tegen.
Zwaartebelasting, acceptatie en gebruik niet meer energie dan dat je hebt,
leven in het nu en niet vergelijken met wie je was is het nieuwe concept.
De moeheid, klachten, angst, je pijn, frustratie, wanhoop en verdriet,
je bent een schim van jezelf en vergeten hoe je was doe je niet.
Ik probeer niet te doen aan boosheid, frustratie en verdriet.
Dat kost kostbare energie en die heb ik niet.
En alle energie die ik heb wil ik besteden aan mijn herstel
Om te genezen is dat nodig en dat weet ik wel.
Maar soms breek ik want geestelijk is het ook vreselijk zwaar,
dan verlies ik alle hoop op herstel want het duurt nu al een jaar.
Dan huil ik, zie het somber in en treur om mijn lichaam dat het niet meer doet.
Maar dan bedenk ik me dat ik positief moet blijven want dat is voor het herstel heel goed.
Dus ik herpak me en richt me op acceptatie, geduld en hoop voor de toekomst.
Maar het blijft een emotionele rollercoaster die steeds weer terugkomt.
Met muizenstapjes ga ik naar voren en de stapjes zijn echt heel klein.
Maar ik ga naar voren en wil niet ondankbaar zijn.
Veel mensen zeggen het is maar een griepje en dan is het klaar.
Gold dat maar voor alle mensen, was dat maar waar.
Ik hoop dat Corona een eigen huis zoekt
en dat de herberg weer een herberg wordt die je soms bezoekt.
Dat mijn lichaam, geest en ziel kunnen helen en genezen van alle pijn.
Zodat ik eindelijk weer mezelf kan zijn.
5 april 2022
Gitta Roubos
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Prachtig verwoord Gitta dank je wel het is heel herkenbaar allemaal.
sterkte met volhouden we zijn niet alleen. Groetjes Ellen
Alsof het mijn woorden zijn.. prachtig geschreven!