Het is nu drie jaar geleden dat ik Corona kreeg en na mijzelf een paar keer ‘ beter’ te hebben verklaard, maar toch weer terugvallen kreeg, houd ik het nu bij ‘grotendeels hersteld’ en voor mij acceptabel.
De eerste twee weken heb ik mij flink beroerd gevoerd, maar ik heb toen toch nog met een koortshoofd achter de computer gewerkt en ging dan steeds tussendoor weer naar bed. Achteraf niet slim. Dit gold ook voor de opvolgende weken, maar na drie maanden ben ik op de rem gaan staan, omdat ik steeds over mijn grenzen ging.
Met alles ben ik (te) laat geweest. Ik ben pas na een jaar met fysiotherapie gestart. Toen ook naar cardioloog om hart te laten checken. Pas na twee jaar met ergotherapie gestart. Achteraf gezien heb ik teveel weggewuifd. Dit kwam denk ik omdat ik ook dingen wél kon. Ik heb altijd (parttime) gewerkt, maar was daarna wel gevloerd en lag dan veel op bed.
Waar ik in verloop van tijd het meest last van heb gehad: snel buiten adem zijn, regelmatig extreem moe, hoge hartslag, hoge bloeddruk, continue ‘aan’ staan. Een interne gejaagdheid, die heel vervelend was.
Wat mij het meest geholpen heeft: Veel op bed liggen, met ergotherapie bewust geworden van hoe de dag goed in te vullen. Ik ging steeds van teveel, naar bijna niets. Douchen hoorde bij de zware activiteiten, dus dan moest je iets anders weer laten. Medicijnen tegen hoge hartslag en bloeddruk, longcapaciteit verhogen met een Powerbreathe en wat mij heel goed heeft gedaan en wat ik nu nog regelmatig doe zijn de ademhalingsoefeningen van Hartcoherentie (filmpjes op YouTube)
De terugvallen hakten er het meeste in. Afgelopen december zat ik nog in een dip, omdat ik het gevoel had, dat het nooit meer goed kwam, maar daarna ging het toch weer beter. Zelfs 3 maanden super. Extreem om mee te maken. Ik was net een stuiterbal. Zo was de oude Coro ook. Haast te. Haha heel vermoeiend, maar dan op een andere manier. Ik had mijzelf weer ‘beter’ verklaar, maar helaas kwam er weer een terugval. Gelukkig wordt de hersteltijd wel steeds korter.
Nu gaat het ook weer goed. Ik heb mij erbij neergelegd, dat het waarschijnlijk nooit meer helemaal wordt, zoals het was. Mijn werk gaat goed (hoofd) en privé ook heel veel, maar de actieve dingen als huishouden, tuinieren, winkelen e.d. blijf ik op een laag pitje houden.
In vergelijking met anderen die bijna niets kunnen, ben ik dankbaar hoe het gaat en is dit stukje voor mij een afsluiting. Hopelijk voor degene die in een vergelijkbare situatie zitten en op dit moment juist een dip ervaren: het kan acceptabel worden! Dus houd vol en luister goed naar je eigen lichaam.
Voor degene voor wie het niet goed komt: heel veel sterkte gewenst. Wie weet kan het boekje ‘Levend verlies’ van Tine van Ingelgem jullie helpen om te gaan met deze situatie.
Hartelijke groet van Coro
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hi Coro,
Heel herkenbaar! Ook ik ben waarschijnlijk na mijn infectie vorig jaar september te snel gaan opbouwen, dacht na drie maanden weer beter te zijn, om begin maart weer in een flinke dip te komen na een verbouwing hier. Toen ook pas fysiotherapie en ergotherapie ingeschakeld, want blijkbaar was het serieuzer dan ik dacht.
Wat ik heel fijn vond, is dat mijn ergotherapeut heel veel begrip toonde voor het feit dat ik die eerste keer had aangepakt zoals ik deze had aangepakt. "Je deed je best met de kennis die je had". Zo fijn dat zij mijn schuldgevoel over mijn terugval daarmee wegnam! Ik hoop dat jij nu ook met meer mededogen naar jezelf kan terugkijken op die eerste periode.
Langzaamaan kom ik ook steeds dichter bij wat mijn 'volledige herstel' gaat zijn. Dat blijft wel altijd met inachtneming van mezelf. Maar als ik tevreden ben, dan is het ook goed. Ik kan op veel momenten (weer) genieten van het leven, en met af en toe een baal/huildag ertussen als het even niet zo lekker gaat met de opbouw, vind ik mezelf ondanks alles best gelukkig :)
Wat ik nog het meest irritant vind is dat mensen mij een soort les proberen aan te praten. Zo van: "Wellicht leer je hiervan meer je grenzen te stellen" of "misschien zorgt het ervoor dat je bewuster met je tijd omgaat" en zo meer... Alsof je altijd iets positiefs moet halen uit een nare periode. Ik was voor mijn Covid niet iemand die mezelf systematisch voorbij rende, dus ik word een beetje moe van die goedbedoelde levenslessen.
Fijn Coro dat jij via deze weg voor jou dit hoofdstuk afsluit! Geniet ervan! :)
Hoi Blackbird,
Fijn dat ook jij steeds meer herstelt. Tevredenheid is inderdaad de oplossing voor het accepteren van het dealen met dat wat je niet meer kunt. Haha dat is een goede les!
Ik voel me niet schuldig hoor over het late starten van hulp. Het was misschien handiger geweest, maar het is wat het is.
Ik begrijp je irritatie van anderen. Bij mij was het meer: Ben je niet overspannen? Werk je niet te hard? Minder koffie drinken helpt misschien tegen je gejaagdheid enz. Je zit niet te wachten op adviezen. Je voelt je je er alleen maar meer onbegrepen door. Maar ja, ze bedoelen het goed.
Sterkte met je verdere herstel en de acceptatie voor datgene wat blijvend is.
Groetjes van Coro