Dag allemaal,
Even op zoek naar herkenning/erkenning. Zijn er wellicht mensen die de volgende zaken herkennen in vriendschappen/relaties:
- Onbegrip: je kunt met zoveel woorden uitleggen welke problemen je ervaart, maar er zijn maar weinig mensen die zich er echt mee kunnen identificeren (bijv. omdat ze zelf een chronische ziekte hebben of langdurig zelf van iets hebben moeten herstellen). Dit leidt tot 'dooddoeners', goedbedoeld maar ongevraagd advies, etc. wat op zijn beurt zorgt voor...
- Ergernis, frustratie en spanningen, afstand nemen, je 'niet gehoord' voelen.... en:
- Niet meer willen praten over die stomme ziekte, wat de ander dan ook weer moeilijk vindt.
- Schuldgevoel: omdat je ziet hoe de ziekte niet alleen jouw leven beperkt maar ook het leven van de ander (bijv. omdat veel activiteiten die je voorheen samen deed niet meer gaan, omdat alle activiteiten steeds moeten worden aangepast (bijv. bij restaurantbezoek specifieke zitplekken kiezen, hoge plafonds, moment van de dag, etc.), omdat plannen die je eerder had gemaakt door terugval moeten worden uitgesteld, of omdat je vanwege een reisbeperking (NB: te veel prikkels bij reizen) aan huis gekluisterd zit waardoor de ander steeds naar jou toe moet komen).
- Gevoelens van jaloezie / een ander benijden: zien hoe een ander gewoon doorgaat met het leven dat jij eerder ook had, blij zijn voor de ander als hij/zij over een belevenis vertelt maar ook verdriet hebben omdat jullie de activiteit normaliter samen zouden ondernemen.
- Informatie delen: mensen vinden het moeilijk om te praten over hun eigen belevenissen, omdat ze jou niet jaloers willen maken.
- Verlies van vriendschappen en relaties: bijv. omdat je nu meer gericht bent op jezelf en je herstel (waardoor je er dus niet altijd voor een ander kunt zijn), of omdat je geen gemeenschappelijke activiteiten meer hebt.
- Twijfel over de toekomst: niet weten hoe het verder moet, wat je aan een ander hebt of mag verwachten, of je nog kunt zijn wie je ooit was, en of de vriendschap voor de ander nog voldoet als jij niet kunt herstellen.
Herkennen jullie dit en misschien nog wel belangrijker: hoe gaan jullie er mee om?
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Hoi motorschip,
Zeker herkenbaar! Vooral ergernis en frustratie, bijv. als mensen denken te weten wat je hebt (vaak burn-out..) en dan met tips komen hoe zij uit hun burn-out zijn gekomen. Of aan de andere kant een stukje negeren: heel vrolijk een berichtje sturen wanneer we eindelijk weer eens afspreken! En als ik dan aangeef dat dat niet lukt en hoe het gaat weken of soms maanden geen reactie meer krijgen. Dan vraag ik mij af, wil je het gewoon niet horen, vind je het lastig om erop te reageren of denk je dat ik mij aanstel ofzo.. Maar ik denk dan ook maar zo, ik ga daar ook geen moeite meer voor doen dus in die zin ook weer twijfel over de toekomst. Wie hou je nog over als dit nog wel even doorloopt.
Schuldgevoel heb ik eigenlijk alleen soms bij mijn gezin, die kunnen niet kiezen want er kan minder thuis en zij hebben maar 1 partner/moeder. Vrienden kunnen nog iemand anders benaderen ;)
Ik vind dit ook moeilijk. Heb ook de neiging om dit op z'n beloop te laten, maar dat breekt je later op denk ik.
https://www.postcovidnl.nl/gesprek/hoe-houden-jullie-je-relatie-gezond-…
Toch is het wel fijn om een kort berichtje of kaartje te krijgen met wat vrienden beleven. Even een moment van bij het gewone leven zijn, weten dat daar buiten er ook nog leven is naast de ziekte, dat je niet vergeten bent.
Hoi motorschip, jouw verhaal is mijn verhaal, zie topic 'hart luchten'.
Ik kan begrijpen dat mensen het niet begrijpen, ook als je het uitlegt. En sommige mensen zeggen dat gewoon eerlijk: ik kan het natuurlijk niet helemaal begrijpen waar je doorheen gaat en hoe je je voelt, maar ik blijf je steunen. Dat zijn mn echte vrienden.
Dan heb je de mensen die goed bedoeld met allerlei adviezen komen, waar je nog aan uit kunt leggen dat je dat waardeert maar dat je hierin echt je eigen pad moet bepalen. Die blijven misschien even op een afstand, maar dat komt vast wel goed.
En dan heb je die mensen die jou gewoon ronduit heel onbeschoft verwijten dat je ziek bent. Die zien een ander plaatje dan voorheen en dat plaatje bevalt hun niet. En dat wordt jou dan verweten. Van die mensen die jou zo kwetsend en respectloos behandelen denk ik nu maar, als het plaatje je niet bevalt dan kijk je maar lekker de andere kant op, ik kan het niet voor je veranderen en ik laat me niet door jou beledigen, ik heb het al zwaar zat zonder dat. En als jij daar geen oog voor hebt en alleen aan je eigen behoefte aan perfectie denkt dan zal ik sowieso nooit aan jouw verwachtingen voldoen.
Dan is deze ziekte alleen maar heel nuttig om de rotte appels uit je leven te filteren.
En ja, dan wordt je wereldje kleiner. Maar liever 1 vriend die je steunt, dan 10 die je een trap nageven.
Ik kan mn ziekte zien als het eind van een heleboel dingen: baan, vriendschappen, maar ook als een nieuw begin met nieuwe kansen en waardevolere vriendschappen. Ik weet het, dat is niet makkelijk, maar zo probeer ik er wel naar te kijken, want dan hoef ik me ook geen zorgen te maken over de toekomst.
Maar het is moeilijk en pijnlijk hoor af en toe, motorschip. Sterkte met alles.
Longcovid patiënten worden op de sociale media veelvuldig geconfronteerd met meningen, vooroordelen, laster, desinformatie en misinformatie. Dit is een extra last want het vergt weerleggen met bewezen feiten. Sommige zijn moeilijk te bewijzen doordat onderzoek nog ontbreekt. Terwijl longcovid patiënten weinig energie hebben. De overheid heeft ervaring met deze uitingen op de sociale media van tijdens de coronapandemie. Je mag dan ook verwachten dat de overheid en de wetenschap hiervan geleerd heeft. Helaas schieten de overheid en de wetenschap hierin te kort bij longcovid. De uitingen op de sociale media leiden tot vertwijfeling bij familie, vrienden en bekenden. Je zou bijna hopen dat er bots in worden gezet om tegengas op de sociale media te geven.
Gelukkig gebruik ik geen sociale media...
Maar ik herken het zeker motorship. Pas nog de opmerking van een goede bekende: "maar dit kan toch niet van corona meer zijn. Nu moet je toch weer eens de normaliteit weer in komen". 🤦♀️ Tja... Het is vaak makkelijker om te denken dat het psychisch is. Veel mensen weten niet wat ze ermee moeten.
Verder ben ik het wel met Monalisa eens. In deze tijd leer je je echte vrienden kennen. En voor mij is het een kans om te leren mijn grenzen aan te geven, al is het een harde leerschool, dat wel.
Wat ik verder merk is dat ik in mijn eigen weg van acceptatie altijd wat voor loop op mijn omgeving. Hoe meer ik daarin groei, bewegen zij langzaam ook meer daarin mee.
Veel sterkte!
Dat merk ik ook Vlinder. Ik heb de situatie wel geaccepteerd en het feit dat het gewoon tijd kost. Maar mijn omgeving kan het niet accepteren. Van sommigen is het wel met goede intentie, want ze willen graag dat je beter wordt, voor jou. Anderen willen ook dat je snel beter word, niet voor jou maar dan omdat zij zich er ongemakkelijk bij voelen. En daar kan ik niks mee.
Zo herkenbaar. Egoïsme viert ook in mensen van wie je het het minst verwacht hoogtij op zulke momenten. Daar wordt ik zo verdrietig van. Met post covid verlies je zoveel meer dan alleen je gezondheid. 😔
Gelukkig hebben we elkaar hier om zo nu en dan eens bij uit te huilen.
Hoi motorschip— ja, ik herken het hele lijstje… Vind het moeilijkst mijn moeder die er heus probeert wat van te snappen, maar inderdaad altijd weer bij een burnout terugkomt — “waarom probeer je niet te gaan zwemmen, dat doet mij ook zo’n goed?” Tja, waarom…? Of een intens dierbare vriendin die met haar kleine kindje (dat ik zo graag beter had willen kunnen leren kennen dit jaar) eindelijk de tijd vindt om langs te komen, die wel lunch meeneemt om me te ontlasten maar de hele LC dan met een “suikerdip” bij een kind vergelijkt. Of dat eindeloze vragen of het al beter is, op mijn werk (laatst iemand die zei “nou ik zou het niet uithouden, na twee weken zou ik toch gewoon beter willen zijn hoor”).
Iedere keer die frustratie van niet zoveel tijd of aandacht willen innemen met meer uitleg of rechtvaardiging, maar ook eigenlijk zo weinig uitleg kunnen geven… Ondertussen zeg ik maar iets over de biologie ervan (dat je cellen geen energie meer kunnen produceren omdat de brandstof niet op tijd aankomt), maar ik ben eigenlijk permanent in verlegenheid. Alsof het ook gênant is, al die symptomen die je kunt noemen klinken ineens oppervlakkig, aanstellerig, onheus — iedereen is ‘s avonds moe, heeft hoofdpijn en noemt dat migraine, en ik ben ook inderdaad niet de enige die woorden vergeet of spierpijn heeft…
Ook moeilijk om er voor mijn (studerende) kinderen er niet echt te kunnen zijn: niet meer de energieke moeder die ze op vakanties of naar concerten en theater meesleept, niet meer de spontane feestjes of heel uitgebreide diners. Ook uiterlijk ben ik een andere moeder geworden — ineens geen stralende professional om trots op te zijn, maar dikker en langzamer, vaak in huiskledij zonder make-up…Daarnaast wil ik ze niet ook nog belasten met wat ik nodig heb maar zelf niet kan— en ben dan toch heel erg blij met de spontane hulp of met het leven dat ze meebrengen in huis. Gelukkig is dat allemaal wèl te zeggen, en blijft na eventuele uitbarstingen van één van ons vooral een liefdevol begrip hangen…
En dan dealen met dat ik eigenlijk ondertussen echt, echt graag alleen ben, omdat ik, als ik een eigen ritme kan volgen, bijna nergens last van heb en het allemaal niet zo frustrerend is…
Kortom: ik weet het ook echt niet, geen tips of hoopvol perspectief, alleen maar dat je je er zo goed mogelijk doorheen moet slaan en niet te zwaar tillen aan het onbegrip — en gelukkig kunnen zijn met de plotse lieve gebaren, het uitgesproken begrip of de kleine aardigheden van geliefden, vrienden en vreemdelingen (zoals ook hier op het forum!)
herken me er zo in ECB,
mijn kinderen zijn nog jong, maar echt heb nul energie kijk ze bijna naar bed na het avondeten zodat ik zelf ook voor half 9 naar bed kan. Ben ondertussen ook flink wat kilo's aangekomen. Want ja sporten lukt niet meer.
Wil verder niet teveel mensen belasten maar soms komen vriendinnen even helpen schoonmaken of neemt mijn vader de kinderen even een dagje mee naar zijn huis. Zodat ik rust heb.
Ik zou zo graag gewoon weer willen leven
Oh ECB, die opmerking over 'ik zou het na twee weken niet meer uithouden'. Heb je een keus dan?
En dat van liever alleen zijn herken ik ook zo. Dan kun je je energie, of het beetje dat je hebt, tenminste volledig richten op waar het voor nodig is in plaats van het kwijt te raken aan iedere keer je te moeten verantwoorden naar anderen. Klinkt misschien egoïstisch en dat zullen anderen ook wel vinden, maar je bent ziek en dan moet je gewoon op een gezonde manier egoïstisch zijn. Iedereen wil toch dat je beter wordt? Nou laat ze je dan de kans geven om dat te doen wat daarvoor nodig is, ook al is dat voor de omgeving even minder leuk. Jij zou het ook wel anders willen.
Wel fijn dat je kinderen zo lief voor je zijn. En straks kun jij er weer volledig voor hun zijn. Het is allemaal een kwestie van dat ,voor iedereen zo moeilijke, geduld en acceptatie.
PS dat zwemmen dat zou ik ook zo graag doen. Normaal ga ik in de zomer als het openluchtbad hier open is altijd in ieder geval 1 keer per week lekker baantjes trekken. Nu zou ik waarschijnlijk net 1 baantje redden. Beetje zonde om daar 6 euro voor te betalen, al zou ik het er nog voor over hebben als ik het zwembad voor mezelf had om zo mn conditie weer langzaam op te bouwen. Maar ja, al die mensen om je heen en die drukte en dat gekwek en al die geluiden....
Toch maar even niet, helaas.
Bedankt allemaal voor het reageren.
Het is triest, maar ook goed dat we allemaal in hetzelfde schuitje zitten. Dan hoeven wij elkaar tenminste niets uit te leggen en is er even ook geen oordeel.
Nou, zal ik jullie allemaal even opvrolijken met iets doms?
Kom ik net thuis van een boodschapje, pak ik, terwijl ik naar de voordeur loop, mn bankpas om de deur open te doen. 😂
hahaha o Monalisa. Die past wel in het rijtje van de andere topic. haha alsof je je hotelkamer open doet. Toch beetje vakantiegevoel dan toch ;-)
😂😂😂 Ik pak vaak mijn fiets sleutel in de deur open te doen! (en moet mijn fiets daarvoor dus eerst op slot zetten!) 🙈🤣
Ach ja, ik heb het ook al meerdere malen geprobeerd door op het knopje van mn autosleutel te drukken, maar dat werkt ook niet. En laatst vond ik het pak rijst terug in de koelkast en gebruikte ik de naam van mn zoon om de hond te roepen. Maar verder gaat het goed hoor. 😊
Haha. Ik moet zeggen dat ik voor covid ook al geregeld de naam van mijn kinderen en de kat door elkaar haal. Maar inderdaad tegenwoordig wel vaker.
Ik heb gisteren mn haar in een super kort pixiemodel laten knippen. Kijken of dat mensen afleidt van mn ziek zijn. Ik heb liever dat ze commentaar hebben op mn haar dan op mn ziekte. 😊