Hoi iedereen,
Ik werk in het onderwijs en vond vanaf het begin de maatregelen van het kabinet en de school niet doeltreffend om ons docenten te beschermen tegen corona. Een paar weken na het begin van het schooljaar had ik een keelontsteking met koorts. Mezelf laten testen. Geen corona.
Toen de koorts verdween ging ik weer naar het werk en ik bleef daarna eigenlijk de hele tijd moe. Ik dacht dat het stress en werkdruk is. Ik heb een voltijd baan en ben mentrix. Om de een of andere reden krijgen wij nu alle OOP en management taken ook telkens toegeschoven en uiteraard heel veel inval werk voor de zieken. Tevens een belachelijk aantal cursussen en vergaderingen want de onderwijsinspectie zou langskomen. Elke dinsdagmiddag en donderdagmiddag zat vol tot 18.00. Terwijl er bekwame collega's zijn die OOP en management natuurlijk zelf kunnen doen en wij collega's prima weten hoe we les moeten geven. Lessen voorbereiden is dan erg moeizaam met een voltijd baan. Ook het mentoraat is anders. We moeten belachelijk veel coachen en begeleiden en voortdurend met huis bellen. De uren compenseren hier niet voor.
Wanneer ik het minimale (wat veel is) voor mijn werk had gedaan dan was ik alweer toe aan slaap. De weekenden en de herfstvakantie heb ik ook weggeslapen. Ik ben nogal gevoelig voor overtollige stress en werkdruk. Meestal werk ik mezelf uiteindelijk wel weer uit de slop en vind ik weer wat balans/tijd voor mijn prive leven.
Ik vond het dus helemaal niet raar dat ik moe was en steeds vermoeider werd. De druk was en is erg hoog. Uiteindelijk voelde ik mij vorige week zo uitgezogen en gefrustreerd dat ik besloot mijn leidinggevende te melden dat ik al wekenlang moe ben. Normaal toon ik hierin geen zwakte. Als puber was ik vroeger ook chronisch moe (later bleek ik in mijn 20-igers galstenen te hebben en na de operatie was de vermoeidheid eindelijk voorbij). Niemand had hier begrip voor het zou ''tussen de oren'' zitten. Daar ben ik een ''harde tante'' van geworden. Hoe moe ik ook ben. Ik toon nooit zwakte. Het was dus een flinke stap voor mij om toe te geven dat ik moe was. Maar ik verwachte geen corona te hebben omdat ik geen koorts had.
Maar de test blijkt nu wel positief te zijn. Mijn leven bestaat altijd uit rare dingen, want ik kreeg geen 10 dagen quarantaine. Maar 7 dagen. 6 voor herstel en 1 dag om 24 uur klachtenvrij te zijn. Dit omdat mijn enige klacht is dat ik ''moe'' ben. Maar dat werkt natuurlijk niet op die manier. Na 6 dagen was ik nog steeds vreselijk moe. Ik heb een lichte oor- en keelontsteking en een heel warm en kloppend hoofd en een beetje last van kortademigheid. Maar geen koorts. Ik heb mezelf dus opnieuw ziek gemeld na de deadline en werd de eerste dag door 3 verschillende collega's gebeld 2x over werkzaken en 1x door een leidinggevende hoe ik mij voel. Telkens haalden ze mij uit mijn slaap. Hierdoor ben ik vandaag extra moe.
Ik lees dat de vermoeidheidsklachten lang kunnen duren en als voormalig chronisch vermoeidheid patient in mijn tienerjaren moet ik eerlijk zeggen dat ik hier niet naar uit kijk. De samenleving heeft geen begrip nog respect voor chronisch vermoeiden. Ze vinden ons maar ''zeurkousen'' en meten hun eigen vitaliteit aan de onze. Ze denken snel dat het ''tussen de oren'' zit. Lief lachen en doen alsof je niet moe bent is dan je enige redmiddel. En dat kan leiden tot depressieve klachten, want de vermoeidheid eet de hele tijd aan je terwijl je doet alsof je ''gezond'' bent. Je houdt geen tijd over voor jezelf of je naasten omdat je werk eerst komt (er moet eerst eten op de tafel). Ik ben alleenstaand dus heb ook geen partner om op terug te vallen.
Boven op alles ben ik boos op de regering. Ik wist vanaf het begin dat de corona maatregelen op scholen niet zouden gaan werken. Ik heb mij aan alle voorschriften gehouden. Maar bij mij op het werk zijn er heel veel besmettingen onder leerlingen en collegas.
Wat niet helpt is dat ik geen vast contract heb waar ik nu werk. Ik ben bang om in de WW terecht te komen. Ik ben letterlijk banger voor armoede en structurele werkloosheid dan voor corona. Ik ben nog jong en wil niet dat dit mijn carriere stil zal leggen. Er zijn tevens nog corona soorten die ik kan krijgen die ik niet heb gehad. Dus moet ik binnenkort terug naar het werk (moe of niet moe) om waarschijnlijk met het volgende soort corona besmet te raken.
Ik weet dat ik terug moet, maar ben echt oververmoeid door een combinatie van factoren. Op het werk zal ik nooit zeggen dat de werkdruk te hoog is. Dat willen ze echt niet horen. Docenten voor mijn vak zijn zeer vervangbaar. Ik denk dat ik daarom beter contact kan opnemen met de huisarts en de GGD om te kijken hoe nu verder om te gaan met mijn depressieve klachten en mijn boosheid op het parlement en het werk dat ze de gezondheid van mij, de collegas en de leerlingen niet serieus lijken te nemen.
Je bent nog niet ingelogd. Log in om te kunnen reageren.
Wat een verhaal.. Vervelend voelt het he als mensen je niet serieus nemen.. Mijn pa zegt steeds dat ik me over die corona heen moet stappen (terwijl ik nog geen 24 u klachtenvrij ben). Mensen meten het inderdaad aan de eigen gezondheid. Lastig is dat. Je eigen grenzen aangeven is daarentegen wel heel erg belangrijk, dit is dan ook mijn tip! Anders heb je er uiteindelijk jezelf mee..
Wat een vervelende toestand ook voor jullie. Ga in ieder geval naar de huisarts. Zeker als de klachten aanhouden. En ga niet net doen alsof je niet moe bent. Dan word je alleen maar zieker. Als de klachten aanhouden dan kan de huisarts onderzoeken of je misschien schade hebt opgelopen. Dat kan namelijk, aan hart of longen bijvoorbeeld. Als dat zo is, heb je meteen een objectief zichtbaar oorzaak, en dan nemen ze je gelijk een stuk serieuzer. Bovendien heb je dan behandeling nodig.
Als je geen schade hebt (wat te hopen is natuurlijk) vraag dan begeleiding door een fysiotherapeut. Die kan je helpen weer conditie op te bouwen. Het kan dan ook handig zijn om een sportmedische inspanningstest te laten doen. Soms heb je zuurstof genoeg, maar kan je lichaam het niet goed verwerken. Dat is bijvoorbeeld bij mij het geval. Als je dan een rapport hebt waar dat in staat, dan heb je ook iets objectiefs waardoor de mensen in je omgeving meer begrip voor je gaan hebben. En het is ook beter voor jou. De fysiotherapeut kan je training dan afstemmen op je conditie, zodat je niet teveel doet en ook niet te weinig.
Ik snap dat je boos bent op de regering. Ik ben ook boos. Eind februari vonden wij al dat de maatregelen te weinig en te laat waren. Alles is erop gericht om groepsimmuniteit te krijgen. Bij een ziekte die niet bij iedereen immuniteit veroorzaakt. Ik heb inmiddels 2x corona gehad. Ze laten corona dus 'gecontroleerd' los. Maar het is onmogelijk om een virus gecontroleerd los te laten. Dat kan gewoon niet. En het is levensgevaarlijk en levert een heleboel langdurig zieken op. Zo'n 10 procent blijkt lang ziek te worden. En dat wordt stil gehouden in de media. Ik denk dat dat bewust is, maar of de regering dat doet of dat de media het niet interessant genoeg vinden weet ik niet. Het zou veel bekender moeten worden. Ook dat jongeren langdurig ziek kunnen worden. Dan let iedereen beter op en dammen we dit virus in.
Ik hoop dat ik jullie goed advies heb gegeven met huisarts- fysiotherapeut- inspanningstest om mee aan de slag te kunnen. Hier op dit forum zitten heel veel mensen die wel begrip hebben en in dezelfde situatie zitten. Het zit echt niet tussen jullie oren.
Ik wens jullie allebei heel veel beterschap. Neem de tijd om te herstellen, ongeacht wat anderen vinden, want die heb je nodig. Ik hoop dat jullie via de tests iets krijgen dat er objectief uitziet, om de omgeving te overtuigen. Maar onthoudt: ook als het niet objectief kan worden vastgesteld hebben jullie serieuze klachten waar je naar moet luisteren. Het zit niet tussen jullie oren. Er zijn meer dan 15.000 mensen die hetzelfde hebben.
Beterschap en sterkte ?