Voel me goed maar toch ook niet.....

Ik was in maart ruim een week ziek, erg belabberd maar alleen in de avond en nacht verhoging. Ik hoestte wel maar had het niet erg benauwd. Ik werd door de huisarts voor de zekerheid naar de Corona-HAP gestuurd. Na onderzoek door de longarts kreeg ik te horen dat ik ervan uit kon gaan dat ik Corona had maar met milde symptomen dus ik mocht thuis uit gaan zieken. De volgende dag voelde ik me al een stuk beter en dacht dat ik er was; niet dus. De dagen erop werd ik steeds zieker, kon niets eten, was er gewoon te ziek voor. Een week na het onderzoek was ik zo ziek dat ik de huisarts opnieuw belde; ze vond dat ik erg veel hoestte en erg snel ademde. 's avonds had ik hoge koorts. Opnieuw stuurde ze me naar de Corona-HAP. Dit keer vond de longarts het toch wat verontrustender en werd ik doorgestuurd naar de SEH. Daar werd ik in een ruimte met nog 5 andere mensen in een bed geinstalleerd en kreeg allerlei onderzoeken en een longfoto. Er was wel iets te zien in mijn longen maar niet verontrustend veel, maar mijn algehele toestand vond ze ernstig genoeg om me toch op te nemen. Toen werd ik ook getest, de uitslag zou pas de volgende dag komen. Ik werd vervolgens overgebracht naar de 'Corona-verdachte-afdeling'. Kreeg een kamer in mijn eentje en elke 2 uur kwam er een verpleegkundige, helemaal ingepakt, mijn waardes controleren. Verder geen contact in het ziekenhuis, alleen telefonisch met het thuisfront. 
De volgende dag, eind van de middag, kwam er een arts, ook helemaal in beschermende kleding, vertellen dat ik positief getest was....wist even niet wat ik moest zeggen. Het viel me gek genoeg heel rauw op mijn dak, ondanks dat ik het eigenlijk al die tijd wel verwacht had....schrok er toch van. Ik werd overgebracht naar de Corona-afdeling. Daar liepen alle verpleegkundigen de hele dag rond in beschermende kleding, ongelooflijk zwaar... zoveel respect voor deze mensen!
Het ene moment voelde ik me behoorlijk ziek en het andere moment dacht ik: ik denk dat ik wel naar huis kan. Op zaterdag (donderdag was ik opgenomen) zei de longarts dat het best goed ging en als het zo bleef verwachtte ze dat ik op woensdag wel naar huis zou kunnen. De verpleging belde 2 keer per dag naar mijn man om te vertellen hoe het ging. Op maandagochtend vertelden ze hem dat het goed ging en de woensdag zou ik inderdaad waarschijnlijk naar huis kunnen. Hij blij......
Dezelfde avond kreeg ik het benauwder en had ik een temperatuur van 41.2, voelde me zo ziek. Steeds benauwder en benauwder. Toen ze mijn waardes kwamen controleren schrokken ze van mijn saturatie, die was 83. Mijn zuurstof werd opgevoerd.... Het neusbrilletje was niet voldoende dus kreeg ik een masker met 8 liter en er werd een andere verpleegkundige bij geroepen. Die besloot dat er verneveld moest gaan worden. Ook dat was niet afdoende dus kreeg ik weer een ander masker en langzaam werd de zuurstof opgevoerd naar 15 liter, wat het maximale was waarmee mijn saturatie opliep naar 90. Op een gegeven moment had ik 5 verpleegkundigen om mijn bed staan; 1 verpleegster zat naast me op bed en wreef over mijn rug, een andere zat op een stoel naast mijn bed en hield mijn hand vast, de andere drie stonden erbij en waren druk aan het overleggen; ze gingen overleggen met de IC-arts. Die kwam me beoordelen en ging weer overleggen met zijn collega op de IC.
Een paar minuten later kwam hij terug met een collega en zei dat ze me toch op kwamen halen, ik ging naar de IC.... schrok er best van. Ik ging niet aan de beademing maar ze konden me daar beter in de gaten houden.....Dus werd manlief weer gebeld om dit door te geven dus ook daar werd flink geschrokken.
De volgende morgen kwamen ze me vertellen dat de arts had besloten dat hij het tóch beter vond te intuberen.... Ik werd in slaap gebracht en kwam een poos later bij aan de beademing. Ik moet toegeven dat het toch een opluchting was, kreeg nu zoveel makkelijker lucht.... Voelde me best ziek en als je dan niets kunt, je ligt met je handen vastgebonden omdat je anders misschien je buis er uit trekt, je kan niet praten en alles doet je zeer, dan word je wel bang. Heb daar wel een poosje getwijfeld of ik ooit nog thuis zou komen....was erg bang.
Ik lag wel aan de propofol maar was niet helemaal in slaap. Ik heb daar wel gedacht dat ik alles gewoon mee heb gekregen maar achteraf ben ik een heel groot deel helemaal kwijt.....
Na 9 dagen op de IC werd de buis verwijderd. Ik werd wel gewaarschuwd dat als het niet goed zou gaan ze opnieuw zouden moeten intuberen. De eerste uren zonder beademingsbuis waren zwaar en ik was even bang dat het niet goed zou gaan, maar na een aantal uur begon ik me toch langzaam wat beter te voelen. Het was gelukt!!
De volgende dag werd ook mijn maagsonde er uit gehaald gelukkig en kreeg ik na een paar uur een schaaltje vla....heerlijk!
Eind van de dag mocht ik van de IC af en kreeg weer een kamer alleen. Ik begon snel op te knappen, kon alweer een paar stapjes lopen naar de po-stoel. Het was zwaar en ik had bijzonder weinig kracht maar langzaam knapte ik toch op. Had steeds minder zuurstof nodig en 3 dagen later was ik van de zuurstof af. Ik oefende flink; kracht en ademhaling wat er in resulteerde dat ik op de 4e dag naar huis mocht om verder te herstellen. Ik was zo blij!! Met Pasen was ik thuis. Ik hoefde dus niet naar een revalidatiecentrum. Wat ik wel vreemd vind is dat er verder helemaal geen nazorg is; ik hoef niet meer terug voor controle, hoef niet naar de longarts, eigenlijk best vreemd.

Nu, een maand later gaat het goed. Ik ben al 2 weken symptoom-vrij en mag dus naar buiten. Waar ik nog wel last van heb is een nogal wisselend zuurstofgehalte. De ene dag heb ik 96% maar de andere dag kan het zo ineens 85% zijn. Ik neem braaf mijn pufjes dus ik red het wel. Ook heb ik nog af en toe oorpijn, ben erg snel moe en heb weinig kracht, en de laatste 3 dagen heb ik keelpijn; daar is het in maart allemaal mee begonnen....
Ook vind ik het heel moeilijk het achter me te laten, ben erg emotioneel en word regelmatig wakker met de IC in mijn gedachten. Hoe lief de verpleging en de artsen ook zijn geweest, het was echt een afschuwelijke tijd.
Nu hoorde ik van een buurvrouw die in het ziekenhuis werkt dat er bij hun een vrouw ligt die nu voor de 2e keer Corona heeft.... denk dat ik een 2e keer niet zou overleven......Ben dus nog steeds voorzichtig, best nog bang en heb altijd handgel in mijn tas. Hoe lang zal het duren voordat we weer 'normaal' zullen gaan leven...??